Non omnis moriar

Igor czekał już od godziny. Skrzypienie łóżka dobiegające zza drzwi skończyło się dobrych kilkanaście minut temu. Siedemnaście gwoli ścisłości, jak tylko upewnił się, że skończyli w prawej dolnej części pola widzenia uruchomił stoper. O ile znowu nie wtarabani się temu gnojkowi do łóżka za maksymalnie pięć minut powinna wychodzić.

Nuda była koszmarna, żaden z jego ulepszonych zmysłów nie wyłapywał niczego podejrzanego. Powleczone metalem oczy bacznie przeczesywały okolicę wyszukując zagrożeń, czegoś do roboty. Skrzypnęły drzwi na końcu korytarza i co na moment zwróciło jego uwagę. Na korytarz wytoczył się jakiś facet, pewnie pijany, albo naćpany. Obijając się o ściany wąskiego korytarza zaczął powoli iść w stronę Igora. Hałas jaki przy tym robił prawie zagłuszył delikatny szmer buta przesuwającego się po wykładzinie. Nie zdążył odwrócić głowy, gdy oberwał w nią jaką rurką. Bardziej go to zaskoczyło, niż zamroczyło, ale to wystarczyło napastnikowi do zadania drugiego uderzenia. W duchu Igor bardzo się ucieszył, że zdecydował się na zabieg metalizowania kości, dzięki któremu jego czaszka zniosła zabójczy cios bez szwanku, a on sam zachował jasność myślenia.

Wzmocnione implantami mięśnie zareagowały zgodnie z wielotygodniowym szkoleniem i wyprowadziły potężny cios prosto w podbródek napastnika. Sądząc po odgłosie pękających kości tego tutaj już miał z głowy. Odwracając się nakazał swojemu modułowi komunikacyjnemu ostrzec Panią. W czasie gdy walczył z pierwszym napastnikiem facet wcześniej udający pijanego zdążył nabrać już całkiem poważnego rozpędu i wyciągnął zza pazuchy nóż. Szybka identyfikacja noża dokonana przez jego koprocesor bojowy wyświetliła się na środku jego pola widzenia - BROŃ ZABÓJCZA NAWET DLA WYPOSAŻONYCH W PANCERZE PODSKÓRNE. To nie była wiadomość, którą Igor chciał przeczytać. Zamarkował zamach ręką, po czym wyprowadził potężne, wspomagane kopnięcie w podbródek atakującego. Napastnik jednak nie dał się kompletnie zaskoczyć i zszedł z drogi uderzenia, które zamiast jego żuchwy trafiło w ramię. Efekt może nie był całkiem po myśli Igora, ale wystarczył do przewrócenia przeciwnika i wtrącenia mu z dłoni noża.

W wyniku uderzenia Igor zachwiał się trochę i stracił może sekundę na odzyskanie równowagi. Gdy tylko to się udało kolejne polecenie wydane przez jego mózg odblokowało niewielkie działko zamocowane tuż powyżej jego nadgarstka. Igor nie lubił go używać, ponieważ rozrywało mu to skórę i powodowało całkiem poważny ból. Na szczęście Pani była bardzo dobrą klientką i nigdy nie żałowała grosza na zabiegi mające odtworzyć skórę, ponieważ zawsze warto było mieć broń, której przeciwnik kompletnie się nie spodziewał. Gruchnął strzał i leżący na podłodze napastnik złapał się za twarz. Wspomagany elektroniką słuch Igora zdradził jednak, że facet żyje i poza przyspieszonym biciem serca raczej mocno nie odczuł tego strzału. Igor odrobinę się zaniepokoił. Nadzieja, że trafił na kompletnie nieprzygotowanych amatorów właśnie gdzieś sobie prysła. Wydał polecenie, aby implant zmienił amunicję na przeciwpancerną, ale to chwilę trwało. Atakujący w tym czasie zdążył zerwać się na równe nogi i ponownie natrzeć na Igora. Połowa jego twarzy pozbawiona była skóry. Igor widział wyraźnie matową czerń pancerza podskórnego od nosa, aż do prawego ucha. Gdy zwarli się w uścisku ochroniarz wydał polecenie koprocesorowi bojowemu aby wykonał analizę taktyczną. Po krótkiej chwili w polu widzenia pojawił się komunikat: WALKA WRĘCZ NIEWSKAZANA - SZANSE NA ROZSTRZYGNIĘCIE 5%. “Dzięki Sherlocku” pomyślał Igor i wywołał polecenie ciągłej analizy. Napastnik też powinien wiedzieć, że w ten sposób nie wygra, musiał więc coś jeszcze mieć w zanadrzu. Wreszcie kątem oka dostrzegł trzeciego napastnika - to pewnie był główny zamachowiec. Wreszcie koprocesor bojowy wyświetlił komunikat - ANALIZA TAKTYCZNA ZAKOŃCZONA, PRZEJĘCIE KONTROLI NAD NOSICIELEM. Zanim Igor zdążył w jakikolwiek sposób zareagować ręka z działkiem na chwilę oderwała się od eks-pijaka, wycelowała i wystrzeliła w głowę zamachowca. Pocisk gładko wszedł w czoło mężczyzny i wychodząc z drugiej strony zostawił malowniczy rozbryzg na ścianie, którą też zresztą przebił. Ułamek sekundy później implant Igora złamał mu kość przedramienia, dzięki czemu mógł ją wycelować w pierwszego napastnika. Kolejny strzał wymierzony przez komputer i tym razem kula weszła pomiędzy żebrami i utorowała sobie drogę aż do mózgu, który do społu ze sklepieniem czaszki zapaskudził Igora i ścianę za nim. Igor szybko wstał i przyjął pozycję bojową. Komunikat w polu widzenia zgasł i odzyskał kontrolę nad swoim ciałem. Ból złamanej kości będzie mu dokuczał jeszcze przez jakiś czas. Może jednak wstawić tam dodatkowy staw i bardziej wzmocnić kości? Zastanawiając się nad tym stanął tyłem do drzwi których miał pilnować, ustawił timer na 75 sekund i rozpoczął nasłuch na pełnej mocy swoich elektronicznych zmysłów.

Skanując otoczenie w termowizji zobaczył tylko kilku innych klientów hotelu kulących się na podłodze w swoich pokojach. W uszach słyszał jak jakiś facet cicho szlochał i kobietę, która chyba miała atak paniki bo jej serce niesamowicie szybko waliło.

Gdy minął wyznaczony przez niego czas wysłał wiadomość do Pani.

- Trzech napastników, wszyscy nie żyją. Spokój od 80 sekund. Czy wszystko w porządku?

Odpowiedź nadeszła błyskawicznie:

- POMÓŻ MI!

Igor tylko wierzgnął nogą do tyłu wyłamując drzwi i odwrócił się zanim jeszcze na dobre wpadły do wewnątrz pokoju. Na środku pomieszczenia stało wielkie łoże, a na nim leżała Pani. Miała szeroko otwarte oczy i oddychała szybko. Z jej ręki ciekła krew, a za łóżkiem leżały zwłoki jej niedawnego kochanka z dziurą po kuli w głowie.

- Zabierz mnie stąd Igorze - wyszeptała.

- Tak jest. - odpowiedział.

Igor podszedł do kobiety, dotknął jej złącz neuralnego i wydał polecenie połączenia się z jej koprocesorem bojowym. Uśpił, a raczej odłączył jej świadomość kasując z pamięci wszystko co zaszło gdy maszyna przejęła kontrolę. Zawsze to lepiej, gdy ochraniany sam może się obronić w krytycznej chwili, ale dla osób bez przeszkolenia takie przeżycie może być bardzo traumatyczne. Przejąwszy kontrolę nad ciałem Pani nakazał swoim implantom wezwanie policji i przekazanie im pełnego raportu, który w międzyczasie został wygenerowany poprzez koprocesor wspomagający.

Gdy dotarli do domu Pan już na nich czekał. Gdy Igor z Panią tylko pojawili się w drzwiach tak samo jak wcześniej Igor nad Panią, tak samo teraz Pan przejął kontrolę nad Igorem, ale nie był na tyle litościwy, aby odłączyć mu świadomość. Trwało to zbyt krótko, aby Igor mógł temu przeciwdziałać. Gdy skończył Pan wykrzyczał:

- Dlaczego ty wreszcie nie zdechniesz kurwo?!

Po czym zza paska wyszarpnął pistolet i strzelił. Pierwsza kula nie trafiła idealnie i ześlizgnęła się po opancerzonym policzku Pani. Druga była już lepiej wycelowana i przebiła jej czoło. Igor ciągle połączony neuralnie z Panią dokładnie poczuł jak umierała, ale nie mógł z tym nic zrobić. Pan wziął pistolet, popatrzył na ochroniarza swojej żony i pokręcił głową. Podskórny pancerz Igora był sporo grubszy od tego, który miała Pani, więc o ile pistolet nie był załadowany specjalną amunicją raczej niewiele by zdziałał. Pan chyba zdawał sobie z tego sprawę, bo westchnął, włożył sobie pistolet do ust i nacisnął spust.